خدايا من جزئي از توأم و فقط اين را در دنيا بدانم براي همه ي زندگي ام كافي است. موقعي كه ما فكر مي كنيم كسي هستيم و با خدا به گفتگو مي نشينيم و از او به عنوان يك موجودي جدا از خدا مدد مي خواهيم خيلي عاقلانه كار نكرده ايم. ما همگي جزئي از اوييم و امتحان ما در اين است كه همين نكته را بدانيم.

وقتي بداني جزئي از خدايي و هر چه رخ مي دهد تحت سيطره ي اراده ي الهي است چه جاي تلاش بيهوده و حرص زدن. ما به خاطر اينكه خود را از خدا جدا مي پنداريم لذا بار زندگي خود را بر دوش خود فرض مي كنيم و اينجا منبع و منشأ مشكلات، ناراحتي ها و نگراني ها است.

زندگي ما در دست خداست. به عبارتي بهتر ما از خداييم و فقط هميشه بايد حواسمان باشد كه ما جزئي از خداييم و آن وقت سيل هم نمي تواند ما را حركت دهد. ديگر خسي نيستيم كه از بادي از جاي خود در برويم.

به نظر من از خدا خواستن يعني اينكه پيوسته حضور خدا را در وجودت حس كني و خود را يك جز كوچك از او بداني.